Dua të besoj se nuk është më e diskutueshme të thuash se nuk duhet t’i godasim fëmijët. Dua të besoj se është e vetëkuptueshme. Por a mjafton kjo? Çështja është t’i respektojmë dhe t’i rrisim me një plan , jo vetëm me instinktet tona ose gjendjen tonë emocionale çdo herë. Në familjen greke, emocioni dominon – shpesh pa përmbajtje. Zemërimi, të bërtiturat, kërcënimet, presioni emocional. Por ky nuk është një plan. Prindërit pa plan përdorin shpërthime. Prindërit me një plan kultivojnë karakterin. Çështja tjetër është t’i dëgjojmë, t’u japim aq hapësirë ​​sa u duhet për të folur, për t’u shprehur, për të mësuar si ta përdorin zërin e tyre. Nëse nuk e bëjnë këtë me prindërit e tyre, në mjedisin më të sigurt që do të kenë ndonjëherë, ku dhe si do ta mësojnë?

Nëse doni të rrisni të rritur të rritur që do të shprehin veten, do të shprehin mendimin e tyre dhe do të jenë të sigurt në vetvete, atëherë duhet t’i mësoni ata të shprehin veten që në moshë të vogël. Kjo do të thotë që do të dëgjoni shumë “jo”, ata do t’ju kthejnë përgjigje, do të vënë në provë kufijtë tuaj. Dhe kjo nuk është mungesë respekti. Është pjesë e praktikës dhe procesit të zhvillimit të një personi që ndërton një zë, identitet dhe forcë të brendshme në mjedisin më të sigurt të quajtur familje. Është një provë për jetën atje jashtë.

Një fëmijë nuk lind me empati, respekt, vetëkontroll, përgjegjësi. Ai i mëson të gjitha këto dhe i mëson përmes marrëdhënieve. Prindi duhet të jetë një mësues, një udhërrëfyes, një model. Jo vetëm një gjykatës shpërthyes ose një ndëshkues i heshtur. T’i thuash një fëmije të pastrojë dhomën e tij dhe të thuash “jo” nuk do të thotë se po të refuzon ose po të zhvlerëson. Mund të nënkuptojë se po e vë në provë zërin e tij. Dhe sigurisht që duhet të ndërhysh – për të vendosur kufij, për t’i mësuar përgjegjësinë. Por kjo mund të bëhet me vendosmëri dhe jo me forcë. Me kokëfortësi, por edhe me dashuri. Pa ngacmime. Pa e bërë fëmijën të ndihet “i keq” që guxon të shprehë veten.

Jemi mësuar ta barazojmë respektin me frikën. Por nuk është e njëjta gjë. Nuk duam fëmijë që kanë frikë nga ne – duam fëmijë që na vlerësojnë, na besojnë dhe ndihen mirë kur na bëjnë krenarë. Fëmijë që bëjnë zgjedhjet e duhura sepse ndihen mirë brenda, jo sepse kanë frikë nga reagimi ynë. Për të arritur këtë, ata duhet të rriten me udhëzime, me kufij, por edhe me një zë. Ju dëshironi që fëmijët tuaj të jenë të sjellshëm, por jo të nënshtruar. Të jenë bashkëpunues, por jo kokëfortë. Të mësojnë se mendimi i tyre ka rëndësi. Që të kenë një zë në marrëdhënien e tyre me botën, që të kenë një vend në botë. Sepse vetëm atëherë do të fitojnë guximin për të vendosur kufij në marrëdhënie të tjera, për të mbrojtur veten, për të mbrojtur vlerat e tyre.

Të rritësh një fëmijë me zë është e vështirë – sepse kjo do të thotë që shumicën e kohës do të jesh ti marrësi i atij zëri. Por është gjithashtu dhurata më e madhe që mund t’i bësh. Një fëmijë që ka mësuar të shprehet në mënyrë të sigurt, të dëgjohet, të mos pajtohet me respekt, të ketë vlerë brenda familjes, është një fëmijë i lirë që do të dijë të durojë, të zgjedhë, të vendosë kufij, të thotë “jo” pa frikë.

Sepse nëse nuk mund të të thonë “jo”, si do t’i thonë “jo” botës atje jashtë ? Nëse nuk mësojnë të mbrojnë zërin e tyre në shtëpi, si do t’i thonë jo ngacmimit në shkollë, një marrëdhënieje abuzive më vonë, apo një punëdhënësi që i shfrytëzon?

Fëmijët fitojnë vetëbesim përpara se të fitojnë mençuri. Së pari përpiqen, pastaj mësojnë. Roli juaj nuk është t’u prisni krahët. Është t’i forconi. Jo, nuk do ta lini fëmijën t’ju injorojë. Nëse ai ju thotë: “Nuk dua ta pastroj dhomën time”, do të ndërhyni. Do të vendosni kufij. Do t’i mësoni se fjalët tuaja kanë peshë. Por nuk keni nevojë ta godisni. Nuk keni nevojë ta poshtëroni. Nuk keni nevojë ta interpretoni “jo”-në e tij si mungesë respekti – sepse shpesh është vetëm një hap në praktikimin e zërit të tij . Sepse nëse ata nuk mësojnë t’ju thonë “jo”, si do t’ia thonë botës?/ kohajuaj

Julia Kazana- McCarthy