Jetojmë në një botë ku, për fat të keq, shpesh biem në kurthin e pamundësisë për të gjetur arsye për të qenë mirënjohës. Jeta e përditshme është plot me sfida, vështirësi dhe njerëz që përpiqen të përballojnë. Kohët e fundit, në një seancë me një kliente që po përballej me shumë gjëra të pakëndshme në jetën e saj, diskutuam për empatinë dhe vëmendjen ndaj aspekteve pozitive të jetës së saj. Pastaj ajo më pyeti: “Si mund ta bëj këtë?” “Thjesht bëje,” iu përgjigja. “Vëreni të mirën, gëzoheni me atë që ju mbush dhe i kushtoni më pak vëmendje negatives.” Për të qenë e sinqertë, e kam stërvitur veten aq shumë për të kërkuar dritën, saqë më duket pothuajse e pakonceptueshme që dikush të mos i vërejë gjërat e vogla të mira. E megjithatë, empatia fillon pikërisht me këtë: nga të mësuarit për të parë së pari veten me mirësi, në mënyrë që më pas të mund t’i shihni vërtet të tjerët.
Duke menduar për klimën e botës në të cilën jetojmë sot, më kujtua një postim nga një influencues konservator nga Amerika, i cili tha se empatia është dobësi dhe e dëmshme për shoqërinë. Dhe kuptova se sa e rëndësishme ishte kjo për bisedën time me klientin, i cili nuk ishte në gjendje të shihte të mirën në një botë që (siç tha dikur gjyshi im) “nuk i detyrohet të mirës”. Dhe me të vërtetë, ne jetojmë në një botë ku shumë besojnë se të qenit i mirë (me veten, me të tjerët) është një shenjë dobësie. Empatia e vërtetë, megjithatë, është një shenjë force. Aftësia për të treguar kujdes për të tjerët është ajo që na bën njerëz, ajo që na lidh me ata përreth nesh.
Nuk po them që padrejtësitë e botës do të ndalen papritur. Por përqendrimi te pozitive, madje edhe te grimca më e vogël e dritës, mund të ndryshojë qëndrimin tonë, të forcojë qëndrueshmërinë tonë, të na kujtojë se jemi të rëndësishëm dhe se jeta ia vlen të jetohet. Forca e vërtetë mendore qëndron në përpjekjen tonë të përditshme për të qenë njerëz, për ta parë tjetrin, për ta dëgjuar atë, për t’i ofruar atij hapësirë dhe kohë. Të kujtojmë se mirësia është një zgjedhje dhe se kjo zgjedhje kërkon guxim, durim dhe këmbëngulje nga ne.
Dhe më e rëndësishmja: empatia nuk është vetëm për të tjerët. Është edhe për ne. Për të parë veten, për të njohur vlerën tonë, për t’u kujdesur për shëndetin tonë mendor. Kur investojmë në mirësinë tonë, mund të japim më shumë, të duam më thellë dhe t’u ofrojmë më shumë prani dhe ngrohtësi atyre përreth nesh.
Pra, sot, bëni diçka kuptimplote: bëjeni dikë të buzëqeshë, jepini pak gëzim, tregoni mirësi. Çdo gjë që bëni për t’i sjellë gëzim një personi tjetër është në të njëjtën kohë kujdes për veten tuaj. Është provë se njerëzimi ynë është i fortë, edhe në një botë që shpesh duket çnjerëzore. Mbajeni dritën. Mbilleni atë rreth jush. Dhe mos harroni se të qëndrosh njeri, të duash, të kujdesesh dhe t’u japësh jetë jetës së të tjerëve është forcë e vërtetë./kohajuaj.com
Julia Kazana- McCarthy
Dr. Sociologji (Universiteti i Surrey-t, Mbretëria e Bashkuar)
