Kur flasim për shëndetin mendor dhe arsyet pse dikush kërkon ndihmë nga një profesionist, mendja jonë zakonisht shkon te depresioni, ankthi, varësitë, vështirësitë në marrëdhënie. Këto janë çështjet që të gjithë i njohim si arsye pse dikush duhet të kërkojë ndihmë.
Por ka edhe diçka tjetër – një arsye e heshtur dhe më pak e diskutuar që i çon shumë njerëz te dera e një terapisti. Dhe kjo quhet keqardhje ose brengosje. Ose, më saktë, ajo keqardhje e thellë ekzistenciale që lind kur kupton se diku përgjatë rrugës së jetës sate ke marrë një kthesë të gabuar.
Është ai momenti kur shikon përreth dhe thua: “Si arrita këtu?” Ke ndërtuar një jetë që u duket mirë të tjerëve, por brenda nuk ndihesh si vetvetja. Ndoshta ishte një punë që nuk i përshtatej kurrë shpirtit tënd. Ndoshta ishte një marrëdhënie që e mbajte nga frika, një vendim që e more për të mos i mërzitur të tjerët. Dhe pastaj vitet kalojnë dhe as nuk e mban mend se si përfundove duke jetuar një jetë që nuk ngjan me tënden.
Kjo ndjenjë është thellësisht njerëzore – e megjithatë, ne rrallë e diskutojmë. Ne jetojmë në një epokë që promovon “të menduarit pozitiv” dhe “mirënjohjen” si një kurë për të gjitha problemet. Dhe në të vërtetë, në një masë shumë të madhe është. Por keqardhja nuk do të thotë domosdoshmërisht se keni dështuar. Nuk është një shenjë dobësie, por një ftesë për t’u riorientuar.
Pendimi nuk është ndëshkim. Është një ftesë. Është një thirrje e heshtur për të filluar nga e para. Një mundësi për të pyetur veten: “A është jeta që po jetoj sot vërtet jeta që kam ëndërruar?” Dhe nëse përgjigjja është “jo”, atëherë po – ke të drejtë të ndryshosh kurs.
Kërkimi për një jetë autentike mund të jetë i vetmuar. Shumica e njerëzve përreth jush nuk do ta kuptojnë pse doni të ndryshoni. Ndoshta sepse ata vetë nuk guxuan kurrë të ndryshonin. Ata do t’ju thonë: “Por keni një punë të mirë, çfarë tjetër doni?” ose “Mos e prishni gjithçka tani që e keni rregulluar.” Por çfarë kuptimi ka të “rregullosh gjithçka” nëse brenda ndiheni bosh?
Nuk mund të jesh vërtet i lumtur ose i shëndetshëm nëse nuk jeton si personi që je i destinuar të jesh. Nuk mund të jesh versioni më i mirë i vetes kur lëviz vazhdimisht midis asaj që je dhe asaj që pretendon të jesh, duke luftuar të përshtatesh në një jetë që nuk është e jotja.
Gary Vee dikur tha se e gjithë jeta e tij ndryshoi kur kuptoi se ishte “95% i lumtur”. Mendoj se do të pajtoheshit me mua që shumica e njerëzve do të ndaleshin me kaq. Por ai donte 100% harmoni me veten – të ndiente se ajo që po bënte, njerëzit me të cilët po e bënte dhe qëllimi pas gjithë kësaj ishin të vërteta.
Jeta nuk është menduar të jetohet “pothuajse siç duhet”. Ajo është menduar të zgjidhet. Të ndiesh se po ecën në një rrugë që ka kuptim për ty, edhe nëse nuk është e lehtë. Dhe kjo zgjedhje kërkon guxim – të përballesh me mendimet e të tjerëve, të durosh vetminë dhe rrezikun e ndryshimit, të durosh frikën tënde.
Nëse ndien sikur jeta jote nuk të shpreh më, nëse e sheh veten duke u tkurrur për t’u përshtatur në role që nuk të përkasin, ky është momenti yt. Thjesht duhet të pranosh se aty ku je, nuk mund të qëndrosh më gjatë.
Pendimi nuk është fundi i rrugës; është një ftesë për të filluar nga e para. Dhe ndoshta, diku ku mendonit se gjithçka kishte mbaruar, fillon jeta juaj më e vërtetë.
Video Player
Julia Kazana- McCarthy
Dr. Sociologji (Universiteti i Surrey-t, Mbretëria e Bashkuar)
