Me miq të tillë, kujt i duhen armiqtë?

Kjo fjalë e urtë e vjetër amerikane të vjen në mendje kur sheh Elon Musk duke ripostuar mësimin e Milton Friedman kundër tarifave, ose kur sheh Bill Ackman që akuzon Sekretarin e Tregtisë për kolapsin e ekonomisë amerikane.

Është fakt se disa nga sektorët më aktivë dhe bujarë politikë dhe ekonomikë gjatë zgjedhjeve presidenciale për ta zgjedhur atë, që nga Big Oil deri te disa gjigantë digjitalë, kanë filluar të pendohen për blerjen e bërë ose po përpiqen të ndryshojnë kursin shkatërrues të zgjedhur me tarifat.

Shpresonin të pasuroheshin me të, përkundrazi po humbin miliarda dollarë.

Por mbi të gjitha ata nuk ndajnë strategjinë e zgjedhur, sepse i imagjinonin tarifat si një mjet të përkohshëm për të negociuar marrëveshje tregtare të favorshme për SHBA-të, por tani kanë frikë se në vend të kësaj janë një linjë e përhershme, e nxitur nga këshilltarë si Pete Navarro që shpresojnë në këtë mënyrë të gjunjëzojnë Kinën.

Njerëz që mund të mos kenë fuqi kushtetuese për të ndaluar Trump-in, aq më pak për ta rrëzuar atë, por që mund të kontribuojnë në dështimin e tij në planin afatgjatë.

Imazhi që goditi më shumë ishte ai i Musk, i cili ripostoi videon në të cilën Milton Friedman, duke përdorur zinxhirin e furnizimit, kishte shpjeguar pse tarifat janë të pakuptimta.

Përdorimi i ikonës së ekonomisë së tregut të lirë kundër një presidenti republikan është fyerja më e madhe që mund të imagjinohet për GOP, e cila mund të përshpejtojë ndarjen me Musk.

Po ashtu për shkak se themeluesi i Tesla-s atëherë haptas sulmoi Navarro-n, i konsideruar si arkitekti i vërtetë i qëndrimit të linjës së ashpër anti-kineze, duke thënë se diploma e tij në Harvard është një pengesë për sensin e shëndoshë.

Mbreti i fondit të mbrojtjes Bill Ackman bëri fushatë për Trump, përveçse i dha atij disa donacione elektorale, por tani ai po bën thirrje për një pezullim 90-ditor të tarifave dhe duke akuzuar Sekretarin e Tregtisë Lutnick se dëshiron kolapsin e ekonomisë amerikane, sepse ai fiton para me bono përmes kompanisë së tij Cantor Fitzgerald.

Shefi ekzekutiv i JPMorgan, Jamie Dimon, shkroi në një letër drejtuar klientëve se një recesion nuk është i garantuar, por nëse tarifat vazhdojnë për një kohë të gjatë, do të prishin marrëdhëniet me aleatët ekonomikë, duke gërryer “përparësinë e jashtëzakonshme që SHBA ka në çështjet botërore”.

Meqë edhe kuletat personale kanë rëndësi, Mark Zuckerberg, Larry Ellison, Jeff Bezos dhe vetë Musk kanë humbur të paktën 10 miliardë dollarë secili që nga fillimi i administratës së re.

Sipas Sondazhit të fundit të Dallas Fed Energy, edhe kompanitë e mëdha të naftës kanë filluar të pendohen për çeqet e zbrazëta që shkruan për të zgjedhur Trump, sepse ata e urrejnë kaosin dhe rënien e shpejtë të çmimit të naftës së papërpunuar, të nxitur nga frika e një recesioni të afërt.

Por edhe politika ka filluar të reagojë, me rebelimin republikan që merr formë.

Senatori Rand Paul është bashkuar me demokratin Tim Kaine për të miratuar një projektligj që do të bllokonte tarifat ndaj Kanadasë derisa Kongresi t’i autorizojë ato, duke rimarrë kompetencat “check and balances” që i ka dhënë Kushtetuta.

Dy kolegë të tjerë të GOP, Mike Lee nga Utah dhe Ron Johnson nga Wisconsin, i kërkuan Trump të pranonte ofertën e “tarifave zero” për mallrat industriale të bërë nga presidentja e Komisionit Evropian Ursula von der Leyen.

“Le ta pranojmë këtë marrëveshje, ka shumë për të fituar”, kërkoi Lee.

“Në një moment ju duhet të pranoni një përgjigje”, ra dakord Johnson.

Frika e aleatëve të presidentit është mbi të gjitha, se ai nuk i synon detyrat si një mjet i përkohshëm për të detyruar vendet e tjera të bëjnë koncesione tregtare dhe të eliminojnë tarifat, por si një taksë të përhershme për të mbledhur para dhe ndoshta për të përkulur Kinën.

Në vend të kësaj, me rrezikun e arritjes së rezultatit të vetëm të dënimit të SHBA-ve në recesion./“La Repubblica”