Ndërsa e përfundojmë diskutimin tonë mbi frikën këtë javë, dua t’ju lë me një mendim që mund ta ndryshojë rrënjësisht mënyrën se si e shihni dështimin – dhe bashkë me të, rrugën tuaj drejt suksesit.

Kjo ide ka lindur nga vitet që kam punuar me njerëz të të gjitha moshave dhe prejardhjeve. Me njerëz që kanë pasur fëmijëri të vështira, përvoja traumatike, humbje. Me njerëz që kanë luftuar me ankthin dhe pasigurinë dhe kanë arritur të rikthehen në këmbë. Por edhe me njerëz që konsiderohen të suksesshëm: sipërmarrës dhe profesionistë që kanë ndërtuar diçka të madhe. Dhe ajo që kam vënë re është se frika, dhe më konkretisht frika nga dështimi, është pengesa më e madhe për progresin tonë. Jo vetë dështimi.

Dhe është plotësisht e kuptueshme. Dështimi dhemb. Është i pakëndshëm. Mund të na bëjë të ndihemi të ekspozuar, të papërshtatshëm, të turpëruar. Askush nuk dëshiron të duket i paaftë. Dhe shumë herë, frika nga kjo ndjenjë na ndalon para se të fillojmë. Nuk guxojmë të provojmë. Nuk guxojmë të ekspozojmë veten. Dhe kështu mbetemi të ndenjur, në një iluzion sigurie.
Por e vërteta është e thjeshtë: për të pasur sukses, duhet të dështosh. Nuk ka rrugë tjetër.

Mendoni për një foshnjë që mëson të ecë. Ai nuk mund të mësojë të ecë pa rënë. “Rënia” është pjesë e “mësimit për të qëndruar në këmbë”. Dhe çdo herë që bie dhe ngrihet përsëri, ai mëson diçka. Ai përmirëson ekuilibrin e tij, ai kupton se ku të shkelë, si ta mbështesë peshën e trupit të tij. Përmes çdo rënieje, ai fiton vetëbesim. Jo sepse ia doli, por sepse duroi. Sepse e kuptoi se mund të ngrihet përsëri.

Kjo është metafora më e fuqishme për suksesin. Është e njëjta gjë kur je duke ndjekur një qëllim, duke mësuar një aftësi të re ose duke provuar diçka që nuk e ke provuar kurrë më parë. Si të rritur, kemi aq shumë frikë nga dështimi saqë përfundojmë duke mos u përpjekur. Ose dorëzohemi që në pengesën e parë. Mendojmë se suksesi është një vijë e drejtë – por në realitet, është një udhëtim me kthesa, rrëzime dhe ripërcaktime. Një udhëtim që kërkon këmbëngulje.

Kështu mësojmë. Jo nga komplimentet, por nga vështirësitë. Që nga momenti që rrëzohemi dhe zgjedhim të ngrihemi përsëri.
Kështu që herën tjetër që keni frikë të provoni diçka sepse “po sikur të dështoj?”, riformuloni pyetjen: “Po sikur të mos dështoj?” Ose edhe më mirë: “Po sikur të dështoj… çfarë rëndësie ka?”

Është tronditëse se sa shumë ndryshon psikologjia jonë kur ndalojmë së pari ta shohim dështimin si turp dhe fillojmë ta shohim atë si një pjesë të caktuar të evolucionit tonë. Nuk kemi më aq shumë frikë. Hapemi. Guxojmë.
Dhe kjo është ndoshta fitorja më thelbësore: të mos kesh sukses që në herën e parë, por të mos dorëzohesh kur dështojmë.
Frika nga dështimi nuk është armiku. Frika nga stanjacioni është. Ajo frikë që të mban prapa dhe të thotë “nuk je gati”, “nuk je mjaftueshëm”, “do të të tallnin”. Mos i jep kaq shumë pushtet. Sepse sa herë që ngrihesh përsëri, vërteton të kundërtën.

Pra, nëse aktualisht po provoni diçka të re dhe nuk po funksionon, nëse keni dështuar dhe po mendoni të hiqni dorë, dua t’ju kujtoj gjënë më të rëndësishme: Je ende në lojë. Dhe kjo në vetvete është provë se po ecën përpara.
Mos kini frikë nga dështimi. Visheni si një medalje. Është shenja se guxoni. Dhe kjo është tashmë sukses./kohajuaj