Mos u ngatërro me dikë mbi pesëdhjetë vjeç. Seriozisht.
Ata nuk janë thjesht një brez tjetër, janë mbijetues.

E fortë si buka bajate, e shpejtë si pantofla e gjyshes,
ajo që hidhte me precizion lazeri.

Në moshën 7 vjeç, ata kishin çelësat e shtëpisë dhe udhëzimet:
“Ka ushqim në frigorifer. Ngroheni, por kini kujdes të mos e derdhni të gjithën.”

Në moshën 9 vjeç po gatuanin spageti për vëllezërit e motrat e tyre.
Në moshën 10 vjeç dinin si ta mbyllnin ujin dhe t’i shpëtonin qenit të fqinjit me një kovë në kokë.
Ishin jashtë gjithë ditën, pa celular,
me një orar: fshehje, fushë, biçikletë, kthim në errësirë.
Gjunjët e tyre, plot plagë dhe shenja, një hartë aventure.

E megjithatë, ata mbijetuan.
Gërvishtjet u shëruan me pështymë ose me një gjethe rrapi.
Dhe kur u ankuan, përgjigjja ishte:
“Nëse nuk ka gjak, nuk është asgjë.”

Ata hanin bukë me sheqer ose vaj.
Pinin nga çorape uji për kopshtin,
një imunitet që do të studiohej sot.
Nëse kishin alergji, askush nuk interesohej.

Ata dinë si të heqin njollat ​​nga zarzavatet, salca, boja ose ndryshku.
Sepse nuk ke dalë jashtë ashtu siç duhet, as për të luajtur.

Ata kanë përjetuar gjëra që duken prehistorike:

– Radio me buton,
– Televizor bardhë e zi,
– Gramafon dhe disqe vinili,
– Kasetofon, walkman, CD…

Dhe tani ata dëgjojnë mijëra këngë në celularët e tyre,
por u mungon tingulli i kasetës që “luhej” me stilolaps.

Me patentën në dorë, ata kaluan Greqinë me një Fiat 127:
pa ajër të kondicionuar, pa GPS, pa hotele.
Vetëm një hartë e Shell dhe një copë bukë e thekur e mbështjellë me letër alumini.

Ata gjithmonë vinin.
Pa Google Translate. Me një buzëqeshje dhe disa fjalë në dialektin vendas.

Është brezi i fundit që u rrit pa internet,
pa bateri,
pa stresin e 2% të ngarkesës së baterisë.

Ata e mbajnë mend telefonin me rrotullim në korridor,
librat e recetave të shkruara me dorë
dhe ditëlindjet e shënuara në murin e kuzhinës.

Ata dinë si ta rregullojnë çdo gjë me shirit ngjitës, një gjilpërë sigurie ose një kapëse rrobash.
Ata kishin 1 kanal në TV (atëherë 2) dhe nuk mërziteshin kurrë.
Shfletonin librin e telefonit, jo njoftimet.
Dhe një telefonatë e humbur do të thoshte vetëm: “Mendova për ty”.

Ata janë të ndryshëm.
Ata kanë azbest emocional,
antitrupa nga rruga, i ftohti dhe pak sheqer.
Reflekse… Ninja të botës së vjetër.

Mos e nënvlerëso një 50-vjeçar apo një 60-vjeçar.
Ata kanë parë më shumë sesa ke ngarkuar ti në cloud.
Dhe në xhep, gjithmonë ka një karamele mente,
“për çdo rast”.

Mbijetova një fëmijëri pa ndenjëse për fëmijë, helmetë apo krem ​​kundër diellit.
Nga shkolla pa kompjuter, pa touchpad.
Nga rinia pa rrjete sociale, pa filtra, pa selfie.

Ai nuk kërkon përgjigje në Google. Ai u beson instinkteve të tij.
Dhe ka më shumë kujtime sesa ti ke foto.

Dhe e dini çfarë tjetër?
Ata kanë jetuar me:

Papadopoulos,
Karamanlis,
Papandreu,
Simitis,
Tsipras,
Mitsotakis…

…dhe kanë mbijetuar!

I panjohur | Nga interneti