— Marinella ishte një dashuri e madhe për ju?
Ishin disa ditë, muaj, në fillim të njohjes sonë, kur nuk kishte ende shumë detyrime. Kemi bërë vetëm qejf, peshkim, shëtitje… Nuk e mbaj mend pas asaj here të parë që dashuria jonë të na pushtoi sërish. E kemi lënë pas dore shumë, për shkak të detyrimeve që të dy. Kur zbritëm në Athinë, të gjithë kompozitorët ranë mbi ne. Ata të gjithë na dhanë këngët e tyre dhe ne nuk bëmë asgjë tjetër. Vetëm prova gjatë gjithë ditës. Shkonim në shtëpitë e kompozitorëve dhe bënim prova. Ne lamë gjithçka tjetër. E pranoj… e lashë të shkojë. E lashë pas dore dashurinë time. Edhe unë kam një përgjegjësi të madhe, sepse ritmi im ishte më i ngadalshëm dhe duhet të kisha, domethënë të kisha mundësi të mendoja se çfarë po bëjmë, ku po shkojmë, si e lëmë veten kështu, duke vrapuar andej-këtej, pa u kujdesur. për ndjenjat tona.
– A mashtron lavdia?
Po, suksesi, siç ju thashë, është një grua magjepsëse. Ju paguani shtrenjtë për të ecur me sukses. Nuk paguani me para, paguani në vetmi, në ndjenja. Marinella ishte një person hiperaktiv dhe më tërhoqi edhe mua në këtë hiperaktivitet. Unë vrapova me të dhe ajo nuk më thoshte: “Ka kaluar”. As unë nuk i thashë: “Hajde këtu dhe mos u ndal!” “Kemi lënë takim”, më tha, “duhet të shkojmë”. Nuk e ndërroi takimin as kur ishte e sëmurë… Ishte dhe është shumë formale në punën e saj. Shumë formale.
– Ky është një avantazh apo një disavantazh për ju?
Nuk di çfarë të them… Sepse qëndrueshmëria dhe formaliteti janë shumë të rëndësishme në punë, janë avantazhe, por rezultojnë edhe me sëmundje, të cilat i bëjnë shumë dëm njerëzve.
— A ishte zonja Marinella e tillë në çdo gjë në jetën e saj?
Sigurisht që kështu ishte në punë.
– Pse sidomos në punë si kjo?
Nuk di si t’i përgjigjem kësaj “pse”… Ndoshta dashuria e saj për profesionin, për këngën. Ndoshta… Sepse në shumë gjëra të tjera ajo nuk ishte aq e rreptë sa në punët e saj.
— Pse nuk i kishte kënduar këngët e veta kur ishte pranë jush?
Në këtë dekadë që ishim bashkë arrita ta shantazhoja që të këndonte dy këngë. Maçën i dhashë një këngë për të kënduar dhe me shumë hidhërim më tha “po” një ditë. Domethënë e linte të këndonte një këngë. Dhe ai këndoi një këngë. “Ne jemi vëllezër” nga Babi tou Bakalis… Dhe një këngë e Markopoulos që ka kënduar dukesha. E ka thënë edhe këtë këngë. Këto ishin dy thembra që ai kishte thënë kur ishim bashkë. Dhe kompozitorët e asaj kohe, shumë prej tyre, të them të drejtën, pasi i kishte kaluar “damari i artë” dyshes, më thanë: “Të duam vetëm ty. Nuk duam që edhe në këtë këngë ta përdorni Marinelën”. Në fillim nuk e kuptoja dot, për shkak të dashurisë që kisha për të dhe ajo për mua. Ne ishim një. Unë kam insistuar gjithmonë: “Nuk ka këngë të Kazantzidis pa praninë e Marinellës”.
— Megjithatë, shumë nga ata që ishin pranë jush në atë kohë thonë se edhe ju nuk dëshironit që zonja Marinella t’i këndonte vetëm disa nga këngët e saj. Është e vërtetë që nuk doje që edhe ajo të dilte përpara, të bëhej e pavarur?
Marrëzitë që thoshin njerëz të ndryshëm që donin të fusnin siguresa në lidhjen tonë… Sepse sapo zbritëm dhe u vendosëm përgjithmonë këtu në Athinë, fillova të lidhem shumë me Marinelën dhe kjo nuk e pëlqente shumë. Natën, marrëdhëniet e përhershme dhe të shëndetshme shihen nga të gjithë paksa me dyshim. Ata preferojnë që ju të jeni vetëm, të ktheheni djathtas e majtas pa mbështetje, të jeni gjithmonë vartës i tyre, të jeni në gjendje të shfrytëzoni ulje-ngritjet tuaja. E vërteta është se unë iu luta kompanive që ta detyronin të bënte një solo, vetëm, t’i jepnin një këngë për të kënduar vetëm, për të krijuar personalitetin e saj, por ata asgjë. Kompanitë ishin të prera. Ata kishin frikë se mos u çante lumi që u solli paratë me lugë. Të dy Lambropulos dhe Columbia e mohuan atë në fillim dhe, natyrisht, Matsas më pas. Disa herë, në fakt, ata vetë e lanë të rrëshqitur që unë nuk e lashë të këndonte këngët e saj. Dhe ky ishte një truk i kompanive, që kur bien pas pulës që bën vezët e arta, nuk shohin gjë tjetër, kanë frikë se mos e dëmtojnë pulën e tyre të artë dhe jo vetëm nuk guxojnë të bëjnë asgjë në të njëjtën kohë. kohë, por ata fajësojnë jo-të e tyre tek të tjerët, për t’i bërë ata të mirë. Dihet truku i tyre dhe nuk më kapin.
– Sigurisht, kur u ndave, kompanitë e përqafuan atë …
po. Pas divorcit ai filloi, siç ju kam thënë edhe më parë, një karrierë solo. Kjo filloi me turneun në Rusi me Giorgos Katsaros. Katsaros kishte ftesën dhe e mori me vete si këngëtare. Më pas, kur u kthye nga atje, bëri disa këngë me Katsaros dhe menjëherë filloi të tingëllonte si njësi dhe të binte në sy. Por suksesi i saj i madh është për mua dhe për Pitagorën e falur. Kur u larguam të dy bashkë nga Matsa dhe u gjendëm në Phillips, ishte dëshira e Pitagorës, pas një viti e gjysmë ndarje, të na bashkonte, të afroheshim sërish me Marinelën. Dhe ai na la një takim. Kështu u takuam sërish, pas një viti e gjysmë ndarje. Dhe i thashë në këtë takim se kisha ndërmend të largohesha nga Matsa. Dhe më tha: “Edhe unë jam i pakënaqur”. Dhe unë iu përgjigja asaj: “Ne mund të vazhdojmë duetet tona në disqe dhe ju këndoni thembra tuaja dhe unë këndoj timen dhe mund të bëjmë disa këngë së bashku”. Dhe kështu ne lamë Matsa dhe shkuam në Phillips. Këtu nis suksesi i madh i Marinelës. Me fjalë të tjera, duke u larguar nga Matsa, ky ishte suksesi i saj më i madh në të gjithë karrierën e saj.
— Pse? Pse e thua këtë kaq absolutisht?
Sepse Phillips është ai që e ngriti Marinellën atje ku Matsas nuk do ta bënte kurrë… Kurrë, kurrë. A nuk e kishte Matsas një sens të zhvilluar reklamimi në atë kohë. Ndërsa Philips, e cila punonte si kompani evropiane, e trajtoi shumë mirë. I mungonte Phillips dhe një zë si i Marinellës. Timbri i zërit të Marinelës atëherë, në atë kohë ishte aktual, ishte ajo që i përshtatej epokës. Dhe sigurisht, në kombinim me të gjitha talentet e tjera që mbarti Marinella… Të gjitha këto bashkë.
— A nuk po ruanit pak hidhërim nga gjithçka që kishte ndodhur mes jush? Nuk ju shqetësoi ngritja e saj?
Përkundrazi. U gëzova që pashë përparimin e saj. E dija se ai do të largohej i pari. Ai me të vërtetë donte të kishte sukses dhe e luftoi atë me aq sa mundi. Jo, nuk kisha asnjë dëshirë për të. Në fund të fundit, gjërat e mira me Marinelën ishin gjithmonë më shumë se kohët e vështira që kaluam.
— Gjithsesi, ju dëgjoj duke folur për suksesin e saj dhe ndjej se doni t’i jepni një meritë asaj… A mendoni vërtet se suksesi i saj i madh është falë jush dhe Pitagorës?
Ende e mbaj mend kontratën që Phillips i dha asaj. Nuk ishte kontrata që do të kishte bërë Marinella nëse do të shkonte si njësi… Me kushtet që kërkuam unë dhe Pitagora për ta marrë, humbën njerëzit e Phillips. Në fakt, më kujtohet Antipasi, i cili na tha se kjo është kontratë Kazantzidis, jo Marinella. Të mendosh se e kemi detyruar kompaninë t’i japë një kredi dhe shumë më tepër. Po, mendoj se suksesi më i madh i Marinellës ishte ky, pra se ndërroi kompani.
— Dhe stili i këngës ka ndryshuar në të njëjtën kohë?
po. Dhe kjo luajti një rol të madh. Ai ra në disa kompozime shumë të ndryshme. Ai ka punuar me Plessas dhe kompozitorë të tjerë artistikë dhe ka realizuar edhe këtë seri këngësh, të cilat padyshim ishin shumë të këndshme. Këngë të shkëlqyera të asaj kohe. E vërteta është se gjatë kohës që ka kënduar me mua, zëri i saj nuk ka pasur shumë kohë në zhanrin që kam kënduar. Ky është një vëzhgim i mirëpritur. Me ndarjen tonë, kënga popullore kishte marrë një tjetër kthesë, falë Chiotis, Hatzidakis dhe Theodorakis… Njerëzit filluan të kërkonin pjesë më të pasuruara. Të kemi orkestra më të mira, media më të mira, regjistrime më të mira. Gjithçka po përmirësohej. Studiot kishin ndërprerë regjistrimet në mënyrën primitive që kishin bërë deri atëherë. Kështu e pranuan njerëzit zërin e Marinelës, i cili i përshtatej shumë këtij ndryshimi total në këngën popullore. Me fjalë të tjera, përpjekja solo e Marinellës përkoi me një ndryshim të këngës, të cilën e donte edhe bota. Ata luajnë shumë rol kur flasim për një kurs kaq të gjatë, si ai i Marinellës!
— Pjesa më e madhe e botës ju konsideronte një çift romantik që kishte një karrierë të shkëlqyer dhe si çift artistik.
po. Ishim çifti artistik më i pëlqyer, çifti më i përputhshëm i duetit vokal dhe modeles, androgjenë. Nuk kishim dhënë kurrë të drejta. Asnjë grindje apo gjëra të tjera që na ekspozojnë në publik. Nuk i kishim dhënë shtypit të drejtën për të shkruar, siç ndodhte me shumë çifte të tjera në atë kohë. Marinella ka qenë gjithmonë një Zonjë.
— A ju pëlqeu atëherë prania në skenë e zonjës Marinella?
Më pëlqeu mënyra se si vishej dhe si lëvizte në skenë, edhe pse nuk isha e këtij mendimi, nuk i vura re kurrë të gjitha këto… Por nuk mund të mos e kuptoj që Marinella ishte pioniere në të gjitha këto… ajo i kushtoi shumë vëmendje. Fustanin që ajo do të vishte nuk do ta vishte askush tjetër. Ajo ishte e çmendur që në fillim pas tyre dhe mendoj se mania e saj më pas revolucionarizoi prezantimin e këngës nëpër dyqane. Nga një moment e tutje Marinella solli një tjetër epokë në këngë. Që atëherë e kisha parë që po të vazhdonte, me kokëfortësinë që kishte, do ta çonte gjënë larg, në mënyra të tjera. Dhe pastaj kursi i saj e vërtetoi këtë.
— Ndërsa zonja Marinella punonte me ju, u ngrit dhe kërceu në skenë?
Asnjëherë, nuk kishte të tilla në dyqane.
— Ai ju pyeti dhe ju refuzuat? Kështu më tha në një intervistë…
Marinella ka pasur gjithmonë prirje të ngrihej dhe të këndonte një këngë me lëvizje në skenë. E kishte gjithmonë në vete, lëvizjen dhe këngën. I kam thënë gjithmonë – thotë ajo të vërtetën – të ulet me mençuri. Mendova se njerëzit që vinin të na dëgjonin dhe lloji i këngëve që ne këndonim nuk e lejonin një gjë të tillë.
— Meri Linda nuk këndonte duke kërcyer atëherë?
Mendoj se Marinella u ngrit e para nga karrigia. Nuk më kujtohet tani t’ju them me siguri. Megjithatë, ajo që mbaj mend është se kur Chiotis kishte publikuar “Po ta do këtë mbrëmje”, Marinella më pyeti një ditë: “A mund ta këndoj edhe unë këtë këngë?”. Unë i them “thuaj” dhe të gjithëve u pëlqeu dhe ajo e tha gjithsesi. Ne që e pamë atë atëherë në këtë interpretim, e humbëm atë. Ai kishte shumë cilësi përveç zërit. Ishte një teatër. Sigurisht, nuk më pëlqente që ai të ngrihej dhe të lëvizte ashtu në skenë.
— Pse?
Sepse ai dridhej dhe pastaj lëkundjet ishte sfidë, sikur të kërkoje një dashnor nga poshtë. Por më pas Marinella filloi ta zhvillonte dhe tregoi diçka tjetër. E pashë një herë – nuk ishim më bashkë – dhe e humba. Unë mbeta statujë. Aq sa u kishte bërë përshtypje njerëzve kur u ngrit në këmbë dhe këndoi “If you want this night” të Chiotis-it, aq më bëri përshtypje edhe mua duke parë një Marinellë ndryshe. Marinella që dilte gjithmonë e veshur me të zeza, e bukur, e pashë të kërcente një çiftetelli unike, me lëvizje shumë korrekte. Ajo ishte në TV dhe të gjithë flisnin për Marinelën pas daljes së saj prej një jave. Çfarë gjëje ishte kjo! Ajo është një artiste e madhe. Ka shpirt në të. Kjo vajzë ka lindur për të kërcyer dhe kënduar.
— Vëzhgoj vitet e para të jetës suaj të dashurisë. Derisa u njohët me zonjën Vaso, marrëdhëniet tuaja ishin me femra me të cilat keni punuar. Zonja Grey, zonja Marinella.
Po… Ishin gra që i lidhte pasioni ynë për punën. Kishte vite të tjera. Ne ishim më të rinj. Punuam shumë dhe gjithë jeta ime ishte punë. Për të qenë me një person jashtë punës, do të duhet të lëvizësh, të kesh shoqëri tjetër, prandaj të kesh kohë të lirë. Në atë kohë vrapoja dhe nuk ia dilja dot. Koha për shoqërim… Unë nuk jam shumë miqësor, jam një person i mbyllur. E gjithë kjo së bashku më bëri të dashurohesha me njerëz që kishin të njëjtat ankthe në punë si unë!
— Ishe shumë emocionuese… E kishe të vështirë të ndaheshe.
Po, ndarja ishte një gur i madh për mua. E mbaja për një kohë të gjatë. Mund të shihja se diçka nuk shkonte, por nuk mund ta ktheja lehtë shpinën dhe të thosha: “Le të vazhdojmë tani”.
– Cila ndarje ju mundoi më shumë?
Të gjithë… Por me Marinelën ndjeva se toka më zhdukej nga poshtë këmbëve!
– Si u shërove?
M’u deshën gjashtë muaj për t’u rikuperuar… Pas divorcit kalova shumë keq.
– Kur thua “keq”?
Nuk e di cfare do te thote ndarja per te tjeret… Ose me sakte e di qe per cdo njeri ndarja ka nje peshe, por nje peshe tjeter… Ka te beje me karakterin… kam vuajtur shume. .
– Më trego pak se çfarë ka ndryshuar në jetën tënde?
Çfarë të të them… nuk e dija ku isha e ku po shkelja. Kur doli divorci dhe unë me Marinellën u ndamë, kisha ditë që nuk doja të fusja një kafshatë në gojë… Nuk më interesonte nëse do haja, kur do haja dhe çfarë do haja. Nuk më interesonte asgjë. Më kishin lëshuar. Nuk u interesova për veten, nuk më interesonte asgjë, për gjashtë muaj nuk mendoja për asgjë. Nuk po flija… nuk mund të flija. Edhe në gjumë isha i shqetësuar. Ajo nuk më hiqte dot kurrë nga mendja… Pavarësisht se çfarë shkova të bëja, ajo ishte aty, e pranishme.
— A pini kur vuani kështu?
Nr. Kur. Nuk më pëlqen… as të pij. Pirja nuk më ndihmon. Pirja nuk më ndihmoi kurrë. Mund të them që më bën më keq.
– Dhe në fund?
Koha shëron plagët, thonë njerëzit e mençur. Dhe kështu ndodhi. Vetëm kur krijoni një zakon tjetër, mund ta kapërceni zakonin e vjetër. Përndryshe do të jesh skllav përgjithmonë. Këtë ma tha, ndër të tjera, një gjysh i urtë, të cilin e takova gjatë rrugës në atë kohë. Ai më tha këtë mes shumë fjalëve të tjera të urtësisë. Ai më kishte folur për rezervat e pushtetit që çdo njeri ka brenda tij. Ky njeri më ndihmoi shumë. Më ndihmoi t’i kaloja ata gjashtë muaj torturues.
— Nuk të ka ndihmuar puna të harrosh?
Kisha menduar gjithçka për t’i shpëtuar vuajtjes… Asgjë. . . Nuk më largohej kurrë nga mendja. As puna nuk më ndihmoi të harroj… Ajo që më shpengoi disi ishte fshati. Fakti që ndryshova ambient për pak kohë. Se kam qëndruar pak larg botës. Njerëzit nuk më linin të isha. Të gjitha pyetjet: “Çfarë i bëre Marinelës? Pse u largove?” I dëgjova dhe heshtja: “Nuk mërzitesh, këta janë njerëzit!”, thashë me vete, “do të kalojë, ku do të shkojë?”. Dhe pas gjashtë muajsh nuk mund të them se e kisha dëbuar plotësisht mendimin e ndarjes nga mendja. Por ajo që më shpengoi, shëlbimi im përfundimtar, ishte kazinoja. Kjo është ajo që më shpengoi nga çdo gjë, prandaj më pëlqeu dhe kurrë nuk u vuaj nga çmimi i lartë që pagova.
— Nuk jeni penduar që keni humbur kaq shumë para?
Kurrë… Dhe kur më thanë “sonte ke humbur kaq shumë para!” Unë u thashë “Unë kam fitime të tjera, të miat, që ju nuk i dini!”.
— Çfarë doje të thuash?
Nuk i thashë askujt se cili ishte fitimi im nga gjithë kjo kazino… Askush. Dhe po të thosha, askush nuk do ta kuptonte… Në atë kohë të gjithë më ngrinin si të çmendur, më ulnin si të çmendur.
Fragment i gjerë nga libri i Thanasis Lalës “Stelios Kazantzidis. Bishë e parakohshme”, botimet Armos. Në këtë libër, këngëtari më i madh popullor i Greqisë flet për herë të parë për famën, paratë, nevojat e jetës, dhuratat e Zotit, për shumëfishimin e qëndresës së njeriut të torturuar, për origjinën e zemërimit të tij, për koston. i ndershmërisë, gabimeve, obsesioneve, çuditjeve, për njerëzit që i ka bërë keq dhe për ata që i kanë bërë keq, për baticat e njerëzve të natës, për njerëzit që ndërtojnë shtëpi imagjinare për të jetuar “zoti askush” në, për vesin e zakonit, për zërin e madh që ka nevojë për shpirtin, për metronomin e lumturisë, për Jetën, skenaristin e jetës, për urinë, “drun pa kufi”, drogën, bixhozin. I jep fund mosmarrëveshjes me Christos Nikolopoulos dhe Christos bën publike për herë të parë një nga letrat që Stelios i dërgoi nga Amerika.
Për Stelios flasin edhe: Akis Panou, Marinella, M. Hadjidakis, S. Malamas, G. Dalaras, G. Bithikotsis, El. Vitali, D. Savvopoulos, St. Kouyoumtzis, C. Alexiou, V. Kazantzidis, S. Hanoum, Chr. Nikolopoulos dhe Lefteris Papadopoulos.
