Ka raste kur vendosim me vetëdije të ecim përpara. Mund të jemi beqarë dhe të vendosim të hyjmë në një lidhje – kjo është një zgjedhje e vetëdijshme, një vendim aktiv për të hapur diçka të re. Herë të tjera, jemi në një lidhje ose në një situatë që nuk na shërben më, dhe zgjedhim ta lëmë pas. Dhe ky është një fillim, përmes një fundi.

Por ka edhe raste kur kapitulli i ri nuk është zgjedhja jonë. Ai vjen papritur. Një humbje, një ndërprerje, një përmbysje, një lëvizje, një ndryshim që na bën të ndihemi në siklet. Nuk e ftuam ne – por erdhi. Dhe nga një moment në tjetrin, jeta jonë ka ndryshuar rrjedhë.

Ndonjëherë fillojmë nga zgjedhja jonë. Ndonjëherë nga nevoja. Dhe ndonjëherë nga rastësia ose rrethana të pastra. Sidoqoftë, fillimi i një kapitulli të ri gjithmonë ka diçka frike në të, por edhe diçka shprese. Pikërisht në ato momente, besoj se ka tre kujtesa të brendshme që ia vlen t’i mbajmë fort.

Do të filloj duke të kujtuar se e ke kaluar edhe më parë. Dhe ia dole.

Ndryshimi, sado i frikshëm që mund të duket, nuk është një përvojë e re për ju. Që kur ishit fëmijë i vogël, keni përjetuar kaq shumë tranzicione, keni ndryshuar kaq shumë shtigje! Nga kopshti në shkollën fillore, nga përvoja tragjike e Lojërave Panhelenike në universitet, nga një punë në tjetrën, nga siguria në rrezik, nga një miqësi që përfundoi në një fillim të ri. Tashmë keni përshkuar kaq shumë shtigje që ju kanë treguar se mundeni. Mund t’i keni harruar të gjitha këto tani – por brenda jush ekziston një sistem i tërë mbijetese, përshtatjeje dhe evolucioni. Keni duruar vështirësi. Keni qëndruar përsëri në këmbë. Dhe do ta bëni përsëri kur të jetë e nevojshme.

Gjëja e dytë që do t’ju thoja është të mos harroni të ëndërroni ëndrra të mëdha. Në zhurmën e jetës së përditshme, zëri i ëndrrave tona shpesh mbytet. Por ju jetoni një jetë. Një dhe të vetme. Dhe kjo jetë e vetme që ju përket nuk duhet të jetohet nga zakoni. Duhet të formësohet, sa më shumë që të mundeni, sipas thirrjes suaj. Nëse diçka brenda jush ju thërret – të krijoni, të udhëtoni, të ofroni, të ndryshoni – mos e injoroni atë. Shumë shpesh, ajo që shkakton trishtim, ankth ose frustrim të brendshëm nuk janë ngjarjet e jetës, por distanca midis asaj që jetojmë dhe asaj që jemi. Pra, ëndërroni dhe jepuni ëndrrave tuaja mundësinë të marrin formë. Ato kanë brenda tyre fuqinë për t’ju shëruar.

Së fundmi, do t’ju kujtoj t’i besoni procesit, t’i besoni vetes.

Nuk ke nevojë t’i kesh të gjitha të përcaktuara. Nuk ke nevojë të dish paraprakisht se si do të shkojnë gjërat. Ajo që të duhet është të bësh hapin tjetër . Vendos një qëllim, merr një vendim të vogël, lëviz në drejtimin që të ndriçon. Krijo një vrull që shpesh mund të jetë më i fortë se vetë vullneti. Mos prit të ndihesh gati për gjithçka. Fillo aty ku je, me atë që ke. Vetëbesimi nuk do të thotë që nuk do të kesh frikë. Do të thotë që e di që çfarëdo që të ndodhë, mund ta përballosh. Që ke qëndrueshmërinë mendore për t’u përballur me vështirësitë dhe për të vazhduar përpara.

Nëse gjatë kësaj periudhe ndjeni se diçka po ndryshon brenda jush ose përreth jush, ndaloni një moment dhe pyeteni veten:

  • Cili kapitull i jetës sime po mbaron?
  • Çfarë mundësie të re hapet, edhe nëse nuk e kuptoj plotësisht?
  • Çfarë ëndrre më pret ta marr seriozisht?
  • Çfarë mund të bëj sot për të ecur përpara, qoftë edhe pak?

Mos ki frikë nga ndryshimi. Jeta nuk qëndron kurrë në vend. Dhe çdo kapitull i ri është një mundësi për t’u afruar më shumë me atë që je në të vërtetë. Ti e shkruan historinë.