Këtë javë do të flasim për artin e vendosjes së kufijve – një nga aftësitë më të rëndësishme për ruajtjen e shëndetit tonë mendor. Shumë njerëz mendojnë se nëse vendos kufij, je i ashpër ose i vështirë. Dhe më besoni, kur ta bëni këtë, disa njerëz do t’ju përshkruajnë pikërisht në atë mënyrë! Por, e vërteta është se kufijtë janë dhurata më e madhe që mund t’i bësh vetes.
Jo të gjithë e meritojnë akses në jetën tënde – veçanërisht ata që nuk të tregojnë respektin, dashurinë dhe mirësinë që meriton. Kur dikush të nënçmon, të dekurajon ose të mbush me negativitet, kjo shkatërron qetësinë tënde mendore dhe cilësinë e jetës sate. Pra, duhet të fitosh forcën për të thënë: “Edhe pse të dua, nuk mund të të lejoj më akses në jetën time, sepse ti ndikon negativisht në atë që dua të bëhem, në jetën që dua të krijoj, në qëllimet që përpiqem të arrij.”
Kur ta bësh këtë, jeta jote do të ndryshojë për mirë.
Disa vite më parë, kisha një burrë pranë meje, të cilin e doja shumë. Kaluam shumë kohë bashkë, veçanërisht në një kohë kur jeta ime nuk kishte arritur ende në pikën që unë doja. Por kur fillova të ecja përpara, vura re diçka që më bëri shumë të hidhërohesha: xhelozia filloi të dominonte. Ishte sikur po nxitja diçka brenda saj që ajo nuk mund ta përballonte. Sa më shumë i afroheshim, aq më shumë vuante ai.
Gradualisht, shikimi i saj u bë i ftohtë, i pakëndshëm, i frikshëm. Goja e saj filloi të shtrëngohej fjalë për fjalë dhe ajo hapej vetëm për të më gjykuar – papritmas unë isha fajtore për gjithçka, madje edhe për gjëra që nuk kisha idenë se po ndodhnin. Ndalova së shijuari shoqërinë e saj, ajrin që thithte mbi mua. Energjia e saj më frikësoi vërtet.
Për mua, kjo përvojë ishte thellësisht e dhimbshme, sepse në mendjen time, kisha humbur një mik për të cilin besoja se do të gëzohej nga gëzimi im, i cili do të dëgjonte ëndrrat, të qeshurat dhe shakatë e mia. Ishte, në thelb, një pikëllim i vogël, i cili ende më shënjon (fakti që ende po flas për të ndoshta tregon se nuk ka pushuar së më lënduari).
Jam i sigurt se edhe sot e kësaj dite ajo mendon se isha i padrejtë me të, se largimi i saj nga jeta ime kaq papritur ishte egoizëm. Por e vërteta është se më është dashur të mbrohem. Dhe, deri në një farë mase, mendoj se e mbrojta edhe atë.
Fatkeqësisht për mua, kam disa përvoja negative në CV-në time, por distancimi nga marrëdhënie të tilla më ka bërë vetëm mirë. Nuk mendoj se ky mik i veçantë ishte domosdoshmërisht një person i keq – të gjithë kemi momentet tona të mira dhe të këqija. Por, kur lumturia ime u bë një gjemb në këmbën e saj, kjo miqësi nuk mund të vazhdonte më.
Dhe pikërisht për këtë shërbejnë kufijtë: ju vendosni se kush ka akses në jetën tuaj, për sa kohë dhe nëse do të vazhdojë ta ketë atë. Shumë njerëz nuk e marrin këtë vendim dhe lejojnë të tjerët t’u pushtojnë jetën, pa e kuptuar se sa dëm u shkakton kjo.
Le të jetë kjo një kujtesë: nuk ke pse ta durosh këtë. Nëse ka dikë në jetën tënde që të shterron mendërisht, që të privon nga qetësia, që të bën të vësh në pikëpyetje veten, duhet të kesh guximin t’i thuash: “Nëse nuk e ndryshon këtë sjellje, nuk mund të vazhdoj të kem këtë marrëdhënie me ty.”
Dhe nëse nuk ndryshon? Pastaj, sigurohuni që ta shtyni larg.
Kjo nuk është keqdashje, nuk është mizori, nuk është egoizëm. Është akti përfundimtar i vetërespektit. Është mirësia që ia detyron vetes./kohajuaj
