Një javë të mbarë dhe një të hënë të mbarë për të gjithë lexuesit e rubrikës! Këtë javë do të doja të flisja për diçka që e konsideroj jashtëzakonisht të rëndësishme: pasionin për jetën. E vërteta e trishtë është se nuk kam qenë gjithmonë kështu. Nuk e kam pasur gjithmonë atë pasion, gjallëri apo dëshirë për të përqafuar çdo ditë që më ofrohet nga Zoti me entuziazëm. Ka pasur momente në jetën time kur ndihesha sikur thjesht po mbijetoja, pa ndonjë qëllim apo drejtim të veçantë. E megjithatë, shumë më pyesin: “Nga e merr gjithë këtë energji? “Si ia del të jesh kaq entuziast?” Përgjigjja ime është e thjeshtë: Nuk besoj se jemi krijuar vetëm për të kaluar ditën. Nuk kemi ardhur në këtë botë për të mbijetuar. Ne kemi ardhur për të jetuar.

Kur arrini një pikë ku nuk ndjeni më dëshirën për të bërë apo për të qenë diçka më shumë, atëherë është koha të shikoni brenda vetes dhe të përballeni me atë që ju rëndon. Trishtimi, apatia, mungesa e qëllimit personal. Jeta është unike dhe e çmuar – nuk është një provë. Është tani. Dhe të jetosh me të vërtetë do të thotë të thuash “po” për gjërat që të frikësojnë ose që nuk e di nëse je gati t’i përballosh. Në fakt, kjo është ajo që na frymëzon – të bëjmë hapin përpara se të ndihemi plotësisht gati! Jeta është plot me momente unike që nuk përsëriten kurrë. Pra, provoni t’u thoni “po” gjërave që normalisht do t’i refuzonit – jo sepse janë të lehta apo të sigurta, por sepse janë mundësi për të jetuar më kuptimplotë. Edhe nëse keni frikë. Edhe nëse gjithçka nuk shkon siç keni planifikuar. kujt i intereson? Rëndësi ka të jetosh!

Një nga thëniet e mia të preferuara është: “Nëse dëshiron të ecësh shpejt, shko vetëm”. “Nëse dëshiron të shkosh larg, shko me mua.” Dhe kjo më bën të mendoj se sa të rëndësishme janë marrëdhëniet kur flasim për pasionin dhe gëzimin në jetë. Një nga burimet më thelbësore të frymëzimit janë njerëzit përreth nesh – ata që na mbështesin, që na duan dhe që duan të na shohin të përparojmë.

Por nëse e mendoni pak, momentet më të bukura në jetë nuk lidhen aq shumë me “çfarë bëmë”, por me “kë” i kemi jetuar. A keni qenë ndonjëherë në një film që ishte vërtet qesharak, por dukej edhe më qesharak sepse ishit me dikë që qeshte me ju? Përmbajtja e filmit nuk ndryshon, është gjithmonë e njëjtë, por përvoja është krejtësisht e ndryshme kur e ndan. Nëse keni bërë betimin në universitet, me siguri e kuptoni se çfarë dua të them! Kur mendoj për ceremoninë time të fundit të betimit në një katedrale të mbushur plot angleze, mendimi im i parë (ndoshta i fundit!) është gjithmonë që familja ime të duartrokit dhe të më trondisë! Pa to, do të ishte thjesht një ceremoni e bukur, por krejtësisht e butë.

Kështu funksionon jeta! Njerëzit janë pasqyra e përvojave tona. Nëpërmjet marrëdhënieve tona ne përjetojmë pasion, gëzim dhe lumturi autentike. Nëse dëshironi të keni një jetë të plotë, filloni duke ndërtuar marrëdhënie autentike, mbështetëse – veçanërisht me njerëz që ndajnë të njëjtat interesa, të njëjtat vlera, të njëjtin pasion për jetën.

Pasioni për jetën nuk është diçka që vjen rastësisht ose që ekziston përgjithmonë. Është një zgjedhje. Një vendim i përditshëm për të qenë prezent, për t’u thënë “po” mundësive, për të krijuar kuptim nëpërmjet marrëdhënieve dhe përvojave tona.

Mos prisni për momentin perfekt. Nuk ekziston. Dashuroni thellë, qeshni me zë të lartë, përjetoni të panjohurën. Jeta nuk është një provë – është shfaqje. Dhe është unike!