Si në Angli ashtu edhe në Amerikë organizohen herë pas here ngjarje të ndryshme sociale që synojnë të informojnë dhe ndërgjegjësojnë publikun për pasojat e vetmisë në shëndetin mendor të njeriut. Vetmia është një nga problemet më të përhapura në shoqërinë moderne dhe ndikon thellë në shëndetin tonë mendor dhe fizik. Në një shoqëri individualiste si Anglia, ku njerëzit shpesh fokusohen në nevojat dhe ndjekjet e tyre personale, problemi është edhe më i mprehtë. Për këtë arsye, qeveria angleze e ka përfshirë këtë çështje në axhendën e saj politike, duke u përpjekur të informojë qytetarët për seriozitetin e problemit dhe t’i inkurajojë ata të kërkojnë zgjidhje.

Vetmia është një përvojë që të gjithë ne e kemi përjetuar në një moment të jetës sonë në një mënyrë ose në një tjetër. Megjithatë, kur përballemi me ankth, frikë ose vështirësi personale, shpesh nuk i lidhim këto ndjenja me mungesën e një komuniteti mbështetës rreth nesh, të cilit mund t’i drejtohemi dhe të flasim. Rezultati është se ne përpiqemi t’i menaxhojmë vetë këto emocione negative, shpesh duke paguar një çmim të rëndë emocional dhe psikologjik. Shumë prej nesh besojnë se jemi të vetmit që kalojmë kohë të vështira, një mendim që shpesh çon në turp dhe dhimbje. Kjo ndjenjë izolimi mund të na zërë në kurth edhe më shumë, duke përforcuar besimin se jemi të padukshëm dhe të pafuqishëm.

Megjithatë, kjo situatë mund të ndryshojë kur gjejmë guximin të flasim me dikë që mund të na dëgjojë pa na gjykuar ose pa na bërë të ndihemi të turpëruar. Kur dikush na dëgjon me mirëkuptim, ndihemi përsëri normalë dhe problemet fillojnë të duken më pak të pakapërcyeshme. Ndjenja se dikush na kupton, pranon dhe na mbështet është hapi i parë drejt rivendosjes së ekuilibrit tonë mendor.

Mungesa e komunikimit, nga ana tjetër, na çon në një rreth vicioz izolimi. Izolimi mund të zhvillohet në depresion, të çojë në vetëdëmtim apo edhe në ide vetëvrasëse. Kur ndihemi sikur askush nuk na kupton, problemet duket se shumëfishohen dhe na pushtojnë. Shpresa humbet, asgjë nuk ndryshon dhe jeta bëhet e padurueshme. Kjo është arsyeja pse është jetike të ruani lidhjet me njerëzit që kanë rëndësi për ne – ata që na duan, që nuk do të na gjykojnë, nuk besojnë në ne dhe mund të na kujtojnë se nuk jemi vetëm.

Njerëzit priren të izolohen kur ndjejnë presion. Ndoshta mendojmë se duhet ta përballojmë vetë. E kuptoj që jo të gjithëve na pëlqejnë festat apo klubet (as mua nuk më pëlqejnë veçanërisht!), por patjetër që kemi nevojë për të paktën një person në jetën tonë, të cilit mund t’i besojmë për dhimbjen tonë. Në realitet, ajo që nevojitet nuk është aktiviteti i vazhdueshëm shoqëror, por ekzistenca e një personi ose grupi njerëzish me të cilët mund të flasim sinqerisht. Kjo ndjenjë e “përkatësisë” mund të na sigurojë stabilitetin dhe sigurinë që na nevojitet për të ecur përpara.

Përballja me vetminë nuk është e lehtë, por është thelbësore për shëndetin tonë emocional. Nëse doni të filloni procesin e shërimit dhe evolucionit, hapi i parë është të pranoni vetminë që ndjeni dhe t’i kushtoni vëmendje ndjenjave tuaja. Flisni me dikë që e doni dhe besoni – dikë që mund t’ju dëgjojë pa ju gjykuar. Ndarja e ndjenjave jo vetëm që do t’ju ndihmojë të ndiheni të lehtësuar, por gjithashtu do t’ju tregojë se nuk jeni vetëm në luftën tuaj. Nëpërmjet lidhjes me të tjerët, ju mund të zbuloni mënyra të reja për të përballuar sfidat e jetës dhe për të ndërtuar një jetë të përditshme më të lumtur dhe më të ekuilibruar.