Një mësues i imi nga Amerika e përdor shumë shpesh shprehjen “Të dua” . Sa herë që flasim, ai shpreh hapur vlerësimin e tij për njerëzit që e frymëzojnë, e mbështesin dhe kontribuojnë në jetën që dëshiron të jetojë. Ai nuk e bën këtë formalisht – ai e thotë në një mënyrë thellësisht autentike, gjë që zbulon gatishmërinë e tij për t’u lidhur me të tjerët në një mënyrë kuptimplote. Në klasat tona, ai gjithmonë shprehte entuziazmin e tij për të na parë përsëri, dhe ky qëndrim i tij ishte një notë shumë e gëzueshme për ditët tona.

Hulumtimet tregojnë se njerëzit që përdorin shpesh shprehje si “Të dua ” , “Më vjen keq” dhe “faleminderit” kanë tendencë të kenë shëndet më të mirë mendor. Ndjesat tregojnë përulësi, mirënjohja çon (me saktësi matematikore) në lumturi më të madhe dhe dashuria na lidh me ata përreth nesh. Ata që i shprehin këto emocione nuk janë të dobët – përkundrazi, ata kanë vetëbesim dhe një aftësi të jashtëzakonshme për të kultivuar lidhje të forta. Ata janë më falës ndaj të tjerëve, por më e rëndësishmja, janë më paqësorë brenda vetes.

Në një seminar trajnimi që drejtova së fundmi në universitetin ku punoj, më pyetën se çfarë duhet të bënin ata për të përmirësuar shëndetin e tyre mendor. Nëse do të kishte një gjë që shoqëria jonë mund të bënte më shumë, ajo do të ishte dashuria, dhe në veçanti dashuria për veten. Shpesh, mendojmë se ndryshimi fillon me rregullimin e asaj që nuk na pëlqen. Përqendrohemi te dobësitë tona dhe ndalemi tek ato: “Nuk jam i mirë në kontabilitet, duhet ta rregulloj atë ” , “Nuk jam mjaftueshëm shoqëror, duhet të ndryshoj”.

Por e vërteta është se gjithmonë do të ketë dobësi. Askush nuk është perfekt – dhe nuk ka nevojë të jetë. Çështja nuk është të përpiqemi vazhdimisht të përmirësojmë veten, por të mësojmë ta duam veten ashtu siç jemi. Të përqendrohemi te dhuratat tona, te gjithçka që na bën të veçantë. Në vend që ta lodhim veten me autokritikë, përpiquni të jeni mirëkuptues, të pranoni dobësitë tuaja dhe të ecni përpara me dhembshuri.

Fatkeqësisht, shumë njerëz kanë tendencë ta shohin veten përmes të metave të tyre. Ky qëndrim jo vetëm që kufizon rritjen personale, por gjithashtu nxit bindjen se nuk jemi të mjaftueshëm. Por kur fillon ta duash veten, lind pranimi. Kjo nuk do të thotë që të ndalosh së përpjekuri për të evoluar, por të ndalosh së menduari se papërsosmëritë e tua të bëjnë më pak të denjë.

Ekziston një ndryshim midis “E dua veten” dhe “E dua veten pavarësisht papërsosmërive të mia”. Fraza e parë shpreh pranimin e vetvetes. Është thjesht dashuri, pa kushte. E dyta – e zakonshme por më kufizuese – nënkupton se dashuria është një lloj dashurie pavarësisht vështirësisë (ky është ndryshimi midis dashurisë për veten dhe dashurisë për veten).

Kjo është ajo që i mungon shoqërisë sonë sot: më shumë mirësi ndaj vetes, më shumë mirëkuptim dhe pranim. Dhe kur e pranon veten, mëson t’i shohësh të tjerët me më shumë njerëzillëk. Nuk i gjykon, nuk i kategorizon. Në vend të kësaj, e pranon se të gjithë luftojmë me vështirësitë tona – dhe të gjithë meritojmë dashuri.

Për të ndryshuar botën, së pari duhet të ndryshosh marrëdhënien tënde me veten. Mëso të duash atë që je, pa pritur të bëhesh “perfekt”. Gjithsesi, ky nuk është qëllimi. Qëllimi është të jetosh në harmoni me veten, të ndërtosh një jetë me më shumë mirësi, paqe, pranim dhe më pak autokritikë.

Ky ishte mesazhi që ua përcolla qindra njerëzve që morën pjesë në program. Shpresoj të jeni dakord me mua. Kërkoni arsye për ta dashur veten pak më shumë sot – jam i sigurt se do të gjeni shumë./kohajuaj

Julia Kazana- McCarthy/ trajnere jete