Takimi në Shtëpinë e Bardhë solli pak përparim drejt paqes — por gjërat mund të kishin qenë shumë më keq.

Nga Tom Nichols, The Atlantic

Pasojat e samitit të Donald Trumpit me presidentin rus Vladimir Putin javën e kaluar në Alaskë vazhdojnë të rriten. Të premten, Trump udhëtoi për një takim, në dukje të improvizuar, me Putinin, duke turpëruar Amerikën teksa e priti si mysafir nderi njeriun që ka ndezur luftën më të madhe në Europë që nga Hitleri. I gjithë ky samit i dështuar duket se u shty më shumë nga dëshira e Trumpit për të ndryshuar ciklin mediatik (veçanërisht pas javësh zemërimi nga baza e tij për dosjet e Jeffrey Epstein) sesa nga ndonjë shans real për arritjen e një marrëveshjeje.

Ajo që ndodhi pas shtrëngimeve të duarve, kur të dy burrat u mbyllën me dyer të mbyllura në Anchorage, mbetet sekret, por vështirë se ishte e këndshme për presidentin amerikan. Kur doli përpara mediave, Putin foli i pari dhe nuk tha asgjë me peshë, përveç përsëritjes së qëndrimit të tij për “zgjidhjen e shkaqeve rrënjësore” të konfliktit. Trump, i lodhur dhe i pasigurt, belbëzoi disa fjali të shkurtra pa pranuar pyetje. Më vonë, në një intervistë të qetë te Sean Hannity, ai sugjeroi se Volodimir Zelenski “duhet të pranojë” marrëveshjen e Putinit – një nënkuptim se SHBA mbështet kërkesën e Kremlinit për ngrirjen e vijave të frontit dhe ndarjen e Ukrainës. Një zgjidhje e tillë do t’i jepte hapësirë frymëmarrjeje Rusisë, duke ia lënë duart e lira për të sulmuar përsëri në të ardhmen.

Përpjekja e Trumpit për të zbukuruar dështimin në Anchorage nuk e bindi as Zelenskin, as liderët europianë. Në një shfaqje të pazakontë shqetësimi diplomatik, presidenti ukrainas arriti në Washington dy ditë pas kthimit të Trumpit (nga Alaska), i shoqëruar nga pesë krerë shtetesh të NATO-s, nga sekretari i përgjithshëm i Aleancës dhe presidentja e Komisionit Europian. Ky ishte një kontrast i madh me vizitën e mëparshme, kur Zelenski u përball i vetëm me tallje dhe fyerje nga Trump dhe zëvendëspresidenti J. D. Vance. Reagimi europian këtë herë ishte prova më e qartë se Trump ishte në rrugë për të shitur interesat e Ukrainës te Kremlini.

Fatmirësisht, duket se dikush në takimin e sotëm e ka bindur Trumpin të mos ecë përpara me idenë e shkëmbimit të territorit për një “paqë të përkohshme”. Kjo ishte veçanërisht e rëndësishme, pasi në Shtëpinë e Bardhë ndodhej një hartë e Ukrainës e ngjyrosur pothuajse sipas dëshirës së Putinit. Në fund të diskutimit, Trump telefonoi Putinin dhe më pas publikoi një deklaratë të paqartë në Truth Social, duke thënë se kishte siguruar pajtimin e liderit rus për një takim dypalësh mes Putinit dhe Zelenskit.

Plani – aq sa ekziston – për ta vënë Zelenskin ballë për ballë me njeriun që përpiqet ta vrasë çdo ditë, me qëllim që më pas të mbahej një takim trepalësh me Trumpin, duket absurd. Presidenti amerikan ka hequr dorë nga thirrjet për armëpushim, duke pretenduar në vend të kësaj se “ka ndalur luftëra edhe pa armëpushime”. Por çdo takim serioz kërkon objektiva të përbashkëta – diçka që këtu mungon plotësisht. Pa sanksione shtesë amerikane apo furnizime të reja me armë për Ukrainën, Putin me shumë gjasë do të përdorë një takim me Zelenskin vetëm për të përsëritur ultimatumin: dorëzimin e territorit dhe legjitimimin e fitimeve të tij.

Nga ana e tyre, rusët po tregohen më të kujdesshëm ndaj ofertës së Trumpit. Leximi i Kremlinit për bisedën telefonike foli thjesht për “vazhdimin e bisedimeve direkte” dhe “rritjen e nivelit të kontakteve”. Në praktikë, kjo nuk do të thotë asgjë: Putini mund të shtiret sikur po mendon ndërkohë që vazhdon të shkatërrojë qytetet ukrainase.

Megjithatë, gjërat mund të kishin shkuar edhe më keq. Për momentin, europianët duket se e kanë penguar Trumpin nga ideja e dorëzimit të territoreve ukrainase në këmbim të një paqeje të përkohshme. Kjo vetë është një arritje minimale: u shmang një plan i rrezikshëm që do t’i jepte Putinit territore të një vendi të huaj. Nëse premtimi për më shumë bisedime thjesht e shtyn përpara vendimin dhe shmang një ndarje të imponuar nga SHBA të territorit të Ukrainës, ky është një lajm i mirë për Kievin.

Por në fund, Trump thjesht i bleu kohë Putinit. Organizimi i një takimi me Zelenskin ndërkohë që lufta vazhdon do të marrë kohë, dhe gjasat janë që rezultati të mos jetë gjë tjetër veçse përsëritja e kërkesave të Kremlinit, shpallja e Zelenskit si pengesë për paqen dhe vazhdimi i agresionit rus.

Ndoshta europianët bënë më të mirën që mundën: e forcuan disi qëndrimin e Trumpit pas përballjes së ashpër që ai pati në Alaskë. Por realiteti mbetet i qartë: spektakli i Trumpit nuk solli asnjë përparim thelbësor. Lufta e Putinit vazhdon. Megjithatë, Alaska është ende pjesë e SHBA-së, Amerika ende është në NATO dhe Kievi mbetet i lirë – dhe në mandatin e dytë të Trumpit, ndoshta kjo llogaritet si një ditë “mjaftueshëm e mirë”.