Lodhja e tepërt fizike – e njohur zakonisht si burnout – tani është aq e zakonshme saqë pothuajse e kemi normalizuar. Megjithatë, përvoja ime e parë personale me burnout ishte e paharrueshme.

Ishte pranvera e vitit 2015, kur isha në Athinë për të mbledhur materiale për doktoraturën time. Qëllimi im ishte të intervistoja rreth 35 gra të reja greke dhe të regjistroja ndikimin e krizës ekonomike në nivele të ndryshme të jetës së tyre. Nëpërmjet njohjeve të përbashkëta, e gjeta veten duke trokitur në derën e një mikeshe të vjetër nga Komotini. Unë isha në Departamentin e Historisë, ajo në Departamentin e Drejtësisë. Në atë kohë, jetonim në të njëjtën pallat dhe takoheshim herë pas here për kafe.

Pasi u diplomua, ajo u kthye në Athinë. Prindërit e saj i blenë një apartament të bukur dhe ajo po bëhej gati të martohej me të dashurin e saj. “Një avokat i shkëlqyer tani?” i thashë me një buzëqeshje, dhe përgjigjja ishte një heshtje që u thye shpejt, plot tension. Ajo më kërkoi të ulesha. Ajo donte të fliste me mua se si është në të vërtetë të punosh në një mjedis profesional që të shterron energjinë, mendjen, trupin.

Ajo më shpjegoi sa shumë e donte drejtësinë. Megjithatë, nuk e donte rutinën e përditshme të një profesioni që e bënte të ndihej si e huaj me veten. Mendonte seriozisht të hiqte dorë, të bënte diçka tjetër, qoftë edhe përkohësisht, derisa të shihte se çfarë donte vërtet, të gjente atë që i përshtatej. Por sa herë që e diskutonte me prindërit e saj, ajo përballej me refuzim. “Nuk të kemi studiuar për kaq shumë vite për të shitur kafe dhe sanduiçe”, i thoshin ata.

Më erdhi vërtet keq për këtë vajzë të mrekullueshme. Po mendoja për vitet romantike që kaluam në një qytet ideal studentor me kaq shumë ëndrra dhe pritje për të ardhmen tonë profesionale. Dhe për fat të keq, shumë prej nesh janë gjendur në një pozicion të ngjashëm, të bllokuar në një rutinë të përditshme që na distancon nga vetja, që na streson, na zhgënjen, na lodh.

Pra, pyesni veten se si arrijmë në nivelin e lodhjes fizike? Do t’ju them: jetojmë në një shoqëri ku pamja e jashtme ka më shumë rëndësi sesa përmbajtja. Një shoqëri ku shpesh jetojmë për pritjet e të tjerëve dhe jo për tonat.

Njerëzit që kam parë (dhe tani përmes punës sime) që arrijnë më shpejt nivelin e lodhjes fizike janë ata që zgjodhën një karrierë për t’i pëlqyer prindërve, mësuesve ose “logjikës së shëndoshë” të kohës. Dhe jo sepse zemra e tyre rrihte për atë që po bënin. Dhe kjo, për fat të keq, është një rrugë që të çon me saktësi matematikore drejt lodhjes fizike.

Rruga më e shpejtë drejt lodhjes është të bësh diçka që nuk të përshtatet, që nuk të shpreh, që nuk të “ndriçon” nga brenda. Dhe mbrojtja më thelbësore kundër saj është të sigurohesh që je në një mjedis – profesional ose personal – që të fuqizon, që të lejon të jesh vetvetja, që të jep hapësirë ​​për të marrë frymë dhe për të krijuar.

Shoqëria na bën presion të ndjekim dallimet, titujt, njohjen, paratë. Dhe nuk ka asgjë të keqe me të gjitha këto – për sa kohë që e dëshiron vetë. Sa herë kam parë studentë në zyrën time që nuk po përparonin në studimet e tyre dhe turpëroheshin të më tregonin të vërtetën? Të tmerruar nga mënyra se si do t’i trajtoja, ata përpiqeshin të fshihnin faktin se e urrenin programin që kishin zgjedhur – ose më saktë, se dikush tjetër kishte zgjedhur për ta. Dhe kur u thoja “lumturia juaj personale mbi të gjitha. Studimet janë të dytat, nëse vuani”, ata largoheshin, duke lënë një barrë të madhe të binte nga supet e tyre.

Unë njoh shumë njerëz me paga të larta, me CV “të shkëlqyera”, por që janë thellësisht të pakënaqur. Sepse nuk bëjnë atë që duan. Sepse nuk jetojnë në harmoni me atë që janë.

Lodhja e vërtetë nuk vjen nga puna e palodhur, por nga mungesa e kuptimit. Kur mungon kuptimi, gjithçka duket e rëndë. Kur e gjen, gjithçka bie në vendin e vet.

Ja pse po të them, jepi vetes substancë dhe kuptim. Dhe lodhja nuk do të ketë vend për të qëndruar.

Julia Kazana-McCarthy/ trajnere jete