Sa i duhet vërtet një personi? Fëmijët e Amerikës do të duhet të kënaqen me më pak lapsa kur bëjnë detyrat e shkollës. Dhe kur të vijë koha për të luajtur, ata do të duhet të kënaqen me më pak kukulla.

Kjo u deklarua nga Donald Trump, i cili rrit dhe ul tarifat si një ashensor, në një sjellje “dushi skocez” ndaj aleatëve, konkurrentëve dhe pozicionit të tij në opinionin publik.

Siç shkruan gazeta amerikane The Washington Post, Presidenti Donald Trump e bëri këtë vëzhgim në përgjigje të pyetjeve në lidhje me mundësinë e rritjes së çmimeve dhe rafteve të zbrazëta të dyqaneve, si dhe sa pasiguri dhe dhimbje ekonomike duhet të presin amerikanët.

Përgjigja e tij synonte një lloj mbikonsumi të moderuar që mund të konsiderohet pjesë e Ëndrrës Amerikane: Lirinë e prindërve për t’u blerë fëmijëve të tyre shumë lodra dhe për të mos u shqetësuar se nga do të vijë lapsi i tyre i radhës numër 2.

Nuk mendoj se një vajzë e vogël dhe e bukur ka nevojë – dua të them 11 vjeçe – të ketë 30 kukulla. “Mendoj se mund të kenë tre ose katër kukulla, sepse ajo që bëmë me Kinën ishte thjesht e pabesueshme”, tha Trump në një intervistë me NBC. Kishte ngritur standardin nga numri i mëparshëm prej dy, që kur përdori për herë të parë kukullat si masë të stabilitetit ekonomik, në prill. Brenda katër ditësh, ai po shpërndante kukulla pothuajse me shumicë. “Po them vetëm se nuk kanë nevojë të kenë 30 kukulla. Mund të kenë tre.” «Nuk kanë nevojë të kenë 250 lapsa», shtoi ai. “Ata mund të kenë pesë.”

Ndërkohë që ky do të ishte një argument i mirë kundër mbikonsumimit, për të cilin amerikanët janë kryesisht fajtorë, ai vjen nga një president që e trajton ekstravagancën e tepruar si një çështje krenarie kombëtare dhe personale, siç është rinovimi i praruar i Zyrës Ovale.

Dhe tani presidenti dëshiron një version të ri dhe të shndritshëm të Air Force One. Ai e dëshiron tani. Konkretisht, ai dëshiron 747-shin që Katari ia ka ofruar.

Aeroplani vlen rreth 400 milionë dollarë, fillimisht u ble për familjen mbretërore të vendit dhe është një projekt madhështor në nuanca bezhë dhe karameli.

Trump e dëshiron aq shumë këtë aeroplan saqë hedh poshtë shqetësimet se pranimi i tij shkel Kushtetutën e SHBA-së dhe përdorimi i tij kompromenton sigurinë. Ai e bën këtë me energjinë dhe këmbënguljen e një bombë që shtyn kufijtë.

Ai tha se do të ishte një “njeri budalla” po ta refuzonte atë, edhe nëse duket se shkel drejtpërdrejt klauzolën e pagës së Kushtetutës, ose të paktën frymën e saj, e cila e ndalon presidentin të pranojë dhurata nga entitete të huaja që mund të kërkojnë favore në këmbim. Është një “gjest i madh” nga Katari, vendi që dikur akuzohej për financimin e terrorizmit.

Presidenti dëshiron atë që dëshiron, kur e dëshiron. Dhe ajo që ai dëshiron më shumë është të fluturojë një aeroplan që, kur të parkohet pranë aeroplanëve të tjerë, do të jetë më i miri në pistë.

“Shikoni disa nga vendet arabe dhe aeroplanët që janë parkuar pranë aeroplanit të Shteteve të Bashkuara”, tha Trump. “Është sikur të vijnë nga një planet tjetër.”

Presidenti nuk duket se ka nevojë të menjëhershme për një aeroplan, pavarësisht vonesave të Boeing në dorëzimin e dy avionëve të rinj për të cilët Forcat Ajrore kishin lidhur kontratë dhe të cilët duhej të ishin gati në vitin 2024.

Aeroplani i Katarit është një dëshirë. Është një lojë. Është diçka si modeli i Air Force One që ndonjëherë vendoset në tavolinën e kafesë në Zyrën Ovale të Trump, tavolina ku ndodhet edhe blloku gjigant i artë i gdhendur me emrin e presidentit dhe një pirg me mbështetëse ari.

Presidenti ka bërë shumë gjëra për të zemëruar kritikët e tij të ndryshëm, vendin dhe botën.

Një pjesë e kësaj është e rrënjosur në mosmarrëveshjet politike. botëkuptime të kundërta; një marrëdhënie unike me të vërtetën, faktet dhe historinë. Ndonjëherë, gjestet e Trump duket se synojnë posaçërisht të provokojnë njerëzit, si kur ai fyeu një pyetës nga një media që ai e përçmon, ose kur Shtëpia e Bardhë postoi një foto të tij si Papë në mediat sociale.

Por avioni është i ndryshëm. Kjo nuk ka të gjitha tiparet e një marrëveshjeje tjetër biznesi me Trumpin që do të vazhdojë t’ia rrisë pasurinë. Nuk është ndonjë version i teknologjisë së lartë i diplomacisë kineze të pandave (ata gjithmonë jepnin).

Është një tjetër kujtesë për grykësinë e orekseve të tij, për dëshirën e tij për të fituar gjëra që nuk shërbejnë për asnjë qëllim tjetër përveçse për të fryrë egon dhe për t’u bërë objekte madhështie.

Etja e tij për aeroplanin nxjerr në pah lehtësinë me të cilën vëmendja e tij mund të tërhiqet nga lukset dhe pasuritë që nuk kanë të bëjnë fare me bërjen e vendit më të fortë, më të shëndetshëm ose më të pasur, por që, përkundrazi, mund të ulin reputacionin dhe prestigjin e tij.

Ai luan kartën e mburrjes kundër atyre që besojnë se kushdo që ka gjërat më të mira është më i zgjuari, më i forti, më i miri.

Presidenti dëshiron aeroplanin e Katarit. Dhe duket se ai zakonisht merr atë që dëshiron, qoftë Qendra Kennedy, zyrtarët e imigracionit që mbledhin njerëz nga rrugët, apo afrikano-jugorët e bardhë që mbështillen në përqafimin e ngrohtë të burokracisë amerikane, ndërsa refugjatëve me ngjyrë u mohohet hyrja.

Kur Trump ishte kandidat, ai fluturoi nëpër vend me aeroplanin e tij privat, me emrin e tij të shkruar anash.

Si president, ai përdor rregullisht Air Force One – atë të madhin dhe një më të vogël që përdoret kur shkon në një vendndodhje që mund të akomodojë vetëm avionë më të vegjël.

Këto janë tre aeroplanë në dispozicion të tij. Tre. Pothuajse aq kukulla sa mendon se i duhen një fëmije.

Por asnjëri prej tyre nuk është mjaftueshëm i shndritshëm dhe i shkëlqyer për presidentin./ kohajuaj