Ishte data 9 korrik 1956, pak pas orës 5 të mëngjesit, kur Flora Karamolegou, në atë kohë 25 vjeçe, e cila jetonte me familjen e saj në Santorini , dëgjoi një “krismë të fortë, si bubullima” duke tundur shtëpinë ku ata jetonin në Mesa Gonia. Ato minuta që pasuan, edhe tani, në moshën 94-vjeçare, ajo i kujton si dje. Në pritje të portit, në gjirin e Athinios, për t’u nisur drejt Pireut, pasi prej ditësh vibrimet sizmike që ndodhin midis Santorinit dhe Amorgos po ndodhin njëra pas tjetrës, ai rrëfen ato minuta të frikshme të vitit 1956, duke i krahasuar me atë që po përjeton sot.
“Tërmeti kur ndodhi ishte i papritur, si bubullima”. “Tani është e kundërta, fillimisht të vegjlit dhe më pas presim të madhin”, tha znj. Karamolegou, duke theksuar se ajo që i shqetëson është se nuk e dinë sa i madh do të jetë ky tërmet.
Duke mbajtur bastunin e saj, të veshur me të zeza me shall në kokë dhe me djalin e saj, Xhorxhin, në krah, ajo kujton zhurmën shurdhuese dhe atë që pasoi, pasi tërmeti me magnitudë 7.5 ballë të shkallës Rihter, sipas të dhënave të asaj kohe, rrafshoi Santorinin dhe la pas 53 të vdekur, qindra të plagosur dhe rrënoja.
“Isha me babanë dhe fëmijët e motrës në shtëpi kur ra një zhurmë e fortë si bubullima. Pastaj, babai im më bërtiti: “Merri fëmijët dhe dil jashtë”. Njëri ishte dy vjeç dhe ishte në krevat fëmijësh, ndërsa tjetri ishte në divan me gjyshin e tij, babain tim. Unë rrëmbej një fëmijë nga krevat fëmijësh, ndërsa tjetri ngrihet nga divani me gjyshin dhe shkon në dhomën e ngrënies. “Eja këtu,” i them, “uluni pranë meje”, “jo, do të jem me gjyshin,” më tha ajo. Pastaj babai im e kapi dhe hapi derën e dhomës së ngrënies dhe e hodhi fëmijën jashtë, dhe ai po hynte të më merrte nga njëra dhomë gjumi që të mund të dilja në dhomën e dytë për të shkuar në dhomën e ngrënies dhe të arrij të dilja nga shtëpia. “Kam shkelur mbi rrënoja”, thotë ai për APE-MPA. Mbi shtëpi, siç thotë ai, kishte një depo, “e kemi thënë një papafingo, ishte si shtëpi e vogël”, thotë ai. “Ky e shpoi dhomën e gjumit, e dyta, ndërsa unë mbaja fëmijën në krahë dhe dolëm jashtë”. Babai im e kapi fëmijën nga krahët dhe u përpoq të hapte derën e dhomës së ngrënies për të dalë, por nuk mundi. Dera po shkonte lart e poshtë. Pastaj gjeti një shul që të mund të hapte dhe të mbante derën. “Arrita fillimisht dhe shkova nga njëra dhomë gjumi në tjetrën dhe më pas në dhomën e ngrënies”, tregon ai
Gjatë tërmetit të parë, siç tregon ajo, ajo goditi këmbën dhe më pas kërkoi një të afërm që ndodhej aty pranë për t’i dhënë ndihmën e parë.
“Kisha lënduar këmbën, çaloja brenda në shtëpi, shkova te një kunatë poshtë dhe i thashë halla, më bëj një fërkim dhe sytë më ishin turbulluar. “I bëra shenjë dhe u shtriva në divan dhe më pas bërtita jashtë”, thotë ai, duke shtuar se pikërisht në atë moment ndodhi edhe tërmeti i dytë. “Pastaj hymë në një fushë. Ishte e papritur që shtëpitë ranë. Tani është e kundërta. Po mendoj për të gjitha këto, a mund të vijë 7-ta? “A mund të vijë ndonjë gjë tjetër?” Siç pretendon ai, Mesa Gonia, fshati i tyre, u cilësua i papërshtatshëm. “Shumë shtëpi kishin rënë dhe fshati u cilësua i papërshtatshëm dhe shkuan dhe ndërtuan Agios Pangratios në një kodër të vogël, sepse ishte dita e Agios Pangratios kur ndodhi tërmeti dhe e gjithë Santorini e feston atë”, shpjegon ai. E lindur dhe e rritur në Santorini, në vitin 1960 u nis për në Athinë, u martua dhe kur i shoqi doli në pension u kthye në Santorini, në Kamari.
Dje, duke pritur në sallën e pasagjerëve për të hipur në anije, ai pyeti veten:
“A mundem unë, një grua e moshuar, fëmija im, të ulem këtu, pa gjumë, pa e ditur se sa do të vazhdojë e gjithë kjo? Si të flemë. Nuk ikën… Dje i thashë djalit: “Zbrisni ju dhe unë do të zgjoj nëse ndodh diçka”. “Kjo nuk ka ndodhur kurrë më parë radhazi”. “Nuk kam fjetur mbrëmë”, shton George.
Pak pas orës 16:00, dje, e martë, 4 shkurt, znj. Karamolegou hipi në anijen e nisur për në Pire, për të qëndruar në shtëpinë e saj në Athinë për të paktën 15 ditë, siç na tha.
