Cdo mëngjes ai është aty, mes tymit e blozës së makinave, me leckën e zhubrosur e të lagur, duke u varur mbi xhamë në përpjekje për ta pastruar.
Mëngjesi e gjen çdo ditë në rrugët e kryeqytetit, mes trafikut të rënduar të makinave dhe nxitimit të këmbësorëve, i lagur nga uji i përzier me detergjent, duke e ndierë deri në palcë të ftohtin e hidhur të Tiranës.
Kjo është rutina e tij e përditëshme!
Enea nuk është më shumë se 7 vjeç.
Me shoferët përpiqet të jetë i kujdeshëm!
Sytë e tij të mëdhenj e të gjelbër nuk reshtin së picërruari pas çdo xhami makine që i kalon pranë, një mënyrë kjo për t’u thënë- A mundem?!
Kurrë nuk e zgjat dorën pa mar konfirmin e tyre për të pastruar xhamin e e makinës së tyre.
Mirnjohës deri në përulësi kur mer aprovimin e shoferëve, ai shndërrohet si një shkulm ere dhe fshin gjithçka në vetëm 20apo 30 sekonda.
E teksa pret të marr frytin e punës së tij, përpara i shfaqet fytyra e ngërdheshur e shoferit që largohet pa i dhënë diçka,
Zhgënjimi i lexohet në fytyrë teksa shtrëngon nofullat e vogla me forcën e një burri dhe në sytë që shpërthenin shkëndija.
Ashtu në ato ndjesi të momentit I bën pyetjen më naïve vetes.
Pse nuk më pagoi?!
Unë i shkëlqeva xhamin, pse?!
Në këto momente , mendja i shkoi te shkolla nëse do të mund të arrinte. Ndërsa instiktivisht fut duart në xhep , dëgjon trigëllimat e qindarkave të cilat mesa dukej ishin pak.
Pamundësia për të siguruar drekën dhe darkën për nënën e sëmurë dhe dy motrat e vogla, e bëri të vazhdoj punën.
Shpirtcoptuar, trupin e tij të vogël e përshkroi edhe njëherë një valë e nxehtë.
Të jetë zemërim, mendoi ai!
Si mund të zemërohej vallë, – I tha vetes.
Si mund të zemërohej njeriu me ikjen e babait të tij nga kjo botë?!
Jo, ai nuk zgjodhi të ikte.
Aksidenti I mallkuar e largoi prej tij.
Në moment I’u duk se këmba e la. Pa dashje vuri dorën aty tek thyerja , ata kishin qenë së bashku në biçiklet.
Kujtoi veten mbi trupin e ngrohtë të babit, i cili nuk përgjigjej kur e thirri.
Rrëke gjaku mbuluan asfaltin.
Oh, jo! Ai prap aty, edhe pas një viti në cepin e rrugës me asphalt…
Paradoks…
Ata që sot kanë nevojë të ndihmohen, dje kishin të gjithë bekimin e krijuesit me ekzistencializmin e tyre, me qënien e tyre, e çfarë ndodhi rrugës!
Ku humbën, pse e humbën , kush u’a rrëmbeu, atë që krijuesi u dhuroi?!
Kush I vendosi në piedestalin e atyre që kishin nevojë për ndihmë?
Interesante, krijesa të njëjta të hyjitme fytyrë e lëkurë të njëjtë,
Dikush me sytë e njerëzores e dikush me sytë e çakallit,
A thua këtu ta ketë zanafillën ndarja?
Se di…
Ajo që shoh, po!
E di unë, dhe kushdo që ka sy të lulit të vocërr me sytë e lebryer nga shkëlqimi I dhimbjes së pamundësisë.
Të tjerë të etur edhe më shumë nga ajo që posedojnë në honin më të zi të qënies që përfaqësojnë.
