Unë gjithmonë kam vetësabotuar. Nuk më pëlqen ajo që jam dhe kurrë nuk kam. Prindërit e mi kishin një marrëdhënie toksike, abuzive mendore.
Mamaja ime më tha se isha rezultat i një qëndrimi një nate dhe nuk mund ta njihja babanë tim të vërtetë dhe se ai nuk do të donte asgjë të bënte me mua.
Unë vuaj nga depresioni. I fejuari im është një burrë i mirë, por nuk mendoj se ai më ka kuptuar ndonjëherë, sado që përpiqem të shpjegoj veten.
Shoku im më i mirë, dhe tani i dashuri, ka qenë ikja ime. Nuk e mendoja se do të dashurohesha me të.
Mendja ime është në mbingarkesë. Unë dua të jem i lumtur dhe të jem me të dashurin tim, por nuk mund ta ndërpresim atë vetëm me partnerët tanë aktualë, sepse nuk duam ta shkaktojmë atë zemërim.
Më duket sikur po çmendem. Më dhemb shumë koka dhe zemra.
DEIDRE THOTË: Një edukim si i yti thuajse do të të linte me një dëshirë për të sabotuar veten.
Në marrëdhënie, vetë-sabotimi është kur jeni duke u përpjekur në mënyrë aktive të prishni gjërat me partnerin tuaj, qoftë me vetëdije apo nënndërgjegjeshëm.
Në njëfarë niveli ju mendoni se nuk e meritoni lumturinë apo dashurinë, edhe pse i dëshironi ato.
Ju duhet të merrni ndihmë për të përballuar dëmin që ju ka bërë fëmijëria.
Më pas mund të përqendroheni te partneri juaj dhe të filloni të shijoni një marrëdhënie të qëndrueshme dhe të dashur, e cila do të ishte më e mira për ju dhe fëmijët tuaj.
